صفر هم دارد عزم سفر می کند!

اپیزود 1:

پیامبر در حال احتضار است.

کاغذی می طلبد تا سندی مکتوب بماند برای امت،باشد که به بیراهه نروند.

یک نفر اما قرآن را -تنها یک ثقل گیتی را- کفایت می پندارد!

درد را بر جسم مستولی می داند و سخن را هذیان!

سخن پیامبر را...

مخاطب "لو لاک ما خلقت الافلاک" را...

و من اما نمی دانم چرا نباید گفت که این یک نفر، "عمر" است!!!

اپیزود 2:

غدیر را فهم نکنم اگر،

پیکر پیامبر هنوز بر زمین است که راهی سقیفه می شوم!

و بعد از سقیفه راه ها بسیارند،اما مقصد تنها یکی بیش نیست!

بعد از سقیفه از هر سو که راه بسپارم،به کربلا می رسم!

شمشیر کین عاشورا را دسته انکار در بنی ساعده است!

اپیزود 3:

صفر دارد عزم سفر می کند.

حال مادرم این روزها خوب نیست!

مهربان پدرش،پناه بی پناهی اش رفته است!

پیام های تسلیت اما از جنس تسلا نیستند!

چیزی از جنس آتش...

چیزی از جنس تازیانه...

چیزی از جنس سیلی...

چیزی از جنس درد...

و اینها همه بیگانه اند با این عمر 18 ساله!

اپیزود 4:

صدای گام های رفتنت که در گوش جهان می پیچد،

کبوتران هم رسم جاوید پرواز را به دل آبی آسمان می سپارند.

قرار نمی یابند گویا،

این هماره سوداگران زیارت نامه عشق!

-همچنانکه من!-

و این را تو خوب می فهمی حضرت ضامن،

که این دل به هوای تو،می تپد هنوز!

---

پ.ن1: سال گذشته تنهایی ام را در شب های آخر صفر با حرم مطهر رضوی پر می کردم!در خلوت خود،گاه از این سو به آن سو می رفتم و گاه در کنجی آرام می گرفتم.با یگانه معبودم حرف می زدم و اشک می ریختم و فکر می کردم.حال بسیار خوشی داشت...بسیار خوش!امسال اما نمی دانم بر من چه خواهد گذشت!

پ.ن2: هرگونه نقد ذیل عنوان "وحدت" به اپیزود 1 وارد نیست!اولاً:وحدت مختصات زمانی دارد و به بعد از رحلت پیامبر ارتباط می دارد و نه هنگامه احتضار ایشان!ثانیاً:سخن پیامبری را هذیان پنداشتن که طبق نص آیه بلند نمودن صدایی فوق صوتش،موجب حبط اعمال است،در دایره کدام عقیده می گنجد؟ثالثاً:درد هم همین جاست که کسی خلیفه مسلمین می شود که حنجره پیام آور اسلام را می فشرد و دیده اش را به اشک می نشاند!رابعاً:آنان که "وحدت" را در نقد موضوعی چنین به کار می برند،یا اصلاً زیارت عاشورا نمی خوانند و یا هیچ تفکری در لعن های آن ندارند!

برای تو که دوستت دارم...

من بهانه گیر گیسوی بلاریز و لبخند بلاخیزت، عاشق ترین پروانه و مجنون ترین دیوانه ات، روزها را... روزها رابه دفتر خاطراتم گره می زنم. روزهایی اینچنین را کسی شمارش نکرده. روزهایی که مثل هر روزند. روزهایی که فقط تکرار را در خود گنجانده اند. روزهایی که بودن را معنا می کنند،آمدن فرداها را نوید می دهند و خود،آرام و زودگذر،به دیروزها می پیوندند.لیک گل بوته یادم از رویدادی نقره ای در قرن ها پیش حکایت می کند.از روزی که تو را با ریسمان تمنا از خدا به امانت گرفتم و تو از مبدأ آغوش منتظر خدا-آنجا که آسمانش همه آبی زلال-دعوت گرم آفتاب بی کسی ام را لبیک سرخ گفتی و به مقصد تنهایی پاییزی ام بال گشودی که ضریح نقره ای نگاه افسون کارت را طواف عشق کنم و در ورای طیف متبرک دعا و نیایش،معبد ارغوانی دلم را،شهر شب بوهای خاطره ام را،در هجوم ستاره های پولکی،همسایه آستان نیلوفری ات کنم.

من یادگاری از نسل آفتاب،مسافری از دیار مهتاب،آمده از راهی دور،با آرزوهایی به لطافت باران و قداست آسمان،در عمق ثانیه هایی از جنس بودن و شکفتن،گریزی در ناکجا،در دورترین نقطه یادم می زنم تا در جادوی رایحه دل انگیز وجودت،خاطره ها را نقاشی کنم و تو شاید...و تو شاید همه چیز را از نگاهم می خوانی.پس از گذر از هزاران روز خاکستری با هر سپیده تکرار با تو بودن را سرودن،اینک روزی فرا رسیده  که من چتری از احساس را به روی کویر دلم بکشم تا به یاد همه آن روزهای پنهان در چادر سیاه شب،دست هایم را به تو بسپارم و دیگر بار رسم آبی پرواز را تداعی کنم.پرواز تا بیکران آسمان،آن آبی دور،آن اوج دوست داشتنی.

آمدی ...

وبعد از آمدنت عطر باران در حجم تنهایی زمین دمیده شد تا شاید...شاید فرصت معراج روح یابد.

و بعد از آمدنت کوچه های آبی احساس،اقلیم عشق شدند و عمق سکوت رمزآلودشان ژرفای بیکران فاصله ها را فریاد زد.

و بعد از آمدنت جاده های دلواپسی، شب های بی مهتاب، روزهای خاکستری، عبورهای تلخ، چشم های خیس،نگاه های منتظر به یادها پیوستند.

وبعد از آمدنت چه بی خاطره شدند، آن روزهای بی تو بی نشان،آن شب های بی تو بی سحر...

اینک من سرسپرده رسن عشق تو و گدای یاس لبخندت،حریر تمنا را زیر پایت فرش می کنم،سجاده سبز نیایش می گشایم و در بیکران آسمان،در فراسوی افق- پیوند بین آسمان و زمین- برای تو،نیکوخصالی از تبار لیلی های نازآفرین،زمزمه می کنم که من از قبیله مجنون صفتان خزان زده ام.

                                                                گل بی خزان میلادت، همواره شکوفا