به هستی که دیده گشودم،
تکرار دوگانه عبارتی در اذان گوش راست و نیز در اقامه گوش چپم،فهمانیدم که شیعه ام!
"اَشْهَدُ اَنَّ عَلیّاً وَلیُّ الله"
بعدها اما...
آموختم در سالروز رحلت پیامبر،اندیشه چرایی سقیفه راه ندارد!
آموختم پیگیر نباشم فرجام این انکار،چرا به کربلا می رسد!
آموختم شعف روز پدر در 13 رجب،افزون تر است از اعجاب شکاف هر ساله کعبه!
آموختم نیندیشم چرا ایام البیض دقیقاً از روز ولادت مولودی آغاز می گردد که علی است!
آموختم "کدام امام؟کدام شمشیر؟کدام فرق؟کدام محراب؟"سوالات هماره بی پاسخ شب قدرند!
آموختم شب قدر تنها باید برای مامضی استغفار کرد و البته هیچ نیندیشید!
آموختم غدیر که از راه می رسد،تنها باید از سادات عیدی گرفت و این عیدی می شود برکت دیگر اسکناس های کیف پول!
آموختم در غدیر باید به دیدار سادات رفت و فقط تا هفت را شمرد!
.
.
.
حالا که بزرگتر شده ام،می بینم...
من هنوز در سقیفه ام...هنوز!
من شیعه نام که تشیع را از شناسنامه ام گرفته ام،غدیر را قدر مسلم می دانم و تعبیر "دوست" را از واژه "مولا" پنداری مضحک شاید!اما چندی است سوالاتی از درون مرا می خلد که:
1.اگر اهل تسنن می بودم و در خانواده و محیطی با این عقیده می زیستم،آن قدر شرف داشتم که در این رابطه که اساساً غدیر چه بود و در سقیفه چه گذشت،کاوشی در عقل و نقل داشته باشم؟!
2.وقتی می دیدم شیعه مسلکان عقیده دینی مرا از پایه غلط انگاشته و خویش را حق مسلم می دانند،به دنبال پاسخی برای این چرا می رفتم تا نتیجه واحدی را عاید ذهنم کنم؟!
3.اگر به این نتیجه می رسیدم که تشیع،تفکر اصیل اسلام راستین است،تغییر مذهب می دادم؟!جرأت آن را می داشتم که حتی تحت فشار خانواده و محیط،حق را واننهم؟!
دوستان عنایت داشته باشند که...
هدف اثبات تشیع و نفی تسنن نیست،که وحدت مقدم است و واجب!
هدف شرح ماوقع غدیر و سقیفه نیست که چرایی این وقایع هم نیست!
هدف تذکاری است بر این مهم که سلوک حقیقی تشیع را اشاعه گر باید بود.
هدف تنها اهل تسنن پنداشتن خویش است و پاسخ به سوالات مطروحه.
پ.ن2: یک سال و چند روزی از کوچ مظلومانه ی افسانه و محمدامین عزیز ما گذشت. جدا از گرامی داشت یادشان این را می خواهم بگویم که افسانه از یک خانواده ی سنی بود، اما شیعه شد! لیک به خاطر احترام به پدر در حضور ایشان با مهر نماز نمی خواند!
