می‌خواهمـ زن باشمـ

شیعه‌نامی هستمـ ، میراثــــــِ زهرا، که زن استــــــ و ناموسِ خدا

می‌خواهمـ زن باشمـ

شیعه‌نامی هستمـ ، میراثــــــِ زهرا، که زن استــــــ و ناموسِ خدا

می‌خواهمـ زن باشمـ

دنیــاى فاسـدِ غـــرب خـواســت بـروزِ زن را، شخصیتِ زن را در روش‌هاى غلط و انحرافى که همراه با تحقیرِ جنسِ زن است، به زور به ذهنِ دنیا فرو کند. زن براى این‌که شخصیتِ خودش را نشان بدهد، بایستى براى مردان چشم‏‌نواز باشد. این شد شخصیت براى یک زن؟! بایستى حجاب و عفاف را کنار بگذارد، جلوه‏ گرى کند تا مردها خوششان بیاید. این تعظیمِ زن است یا تحقیرِ زن؟ این غربِ مستِ دیوانه‌ی‏ از همه جا بی‌خبر، تحتِ تأثیر دست‌هاى صهیونیستى، این را به عنوان تجلیل از زن علم کرد؛ یک عده هم باور کردند. عظمتِ زن به این نیست که بتواند چشمِ مردها را، هوسِ هوسرانان را به خودش جلب کند؛ این افتخارى براى یک زن نیست؛ این تجلیلِ زن نیست؛ این تحقیرِ زن است. عظمتِ زن آن است که بتواند حجب و حیا و عفافِ زنانه را که خدا در جبلّت زن ودیعه نهاده‌است، حفظ کند؛ این را بیامیزد با عزتِ مؤمنانه؛ این را بیامیزد با احساسِ تکلیف و وظیفه؛ آن لطافت را در جاى خود به کار ببرد، آن تیزى و برندگى ایمان را هم در جاى خود به‌کارببرد. این ترکیبِ ظریف فقط مال زن‌هاست؛ این آمیزه‌ی‏ ظریفِ لطافت و برندگى، مخصوص زن‌هاست؛ این امتیازى است که خداى متعال به زن داده‌است.

ولی امرم،امام خامنه‌ای (حفظه الله)
-----------------------------------------------
این وبلاگ کهفِ دلتنگی های من است.
این‌جا حرف‌هایی را می‌نگارم که مرا به تعالی برساند و امید که سایرین را نیز! هرمِ این نگاره‌ها شاید قندیل‌های جهل و غفلت را ذوب بتواندکرد...
"می‌خواهم زن باشم"
آن‌گونه که "زهرا" بود...
و این آرمانِ من است!

آن‌چه گذشتــــــــ
لطفـــــ دارد خواندنشان

۷ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «حضرت فاطمه» ثبت شده است

پاییز 1387،خوابگاه...

من بودم و "ز" و "ا" و"س" و از میان ما تنها "س" اهل تسنن بود.

گعده دوستانه ای داشتیم و از هر دری سخن می راندیم،تا اینکه "ز" با پرسشی در خصوص چرایی عدم پذیرش وصایت علی (ع) بعد از غدیر،"س" را مخاطب قرار داد.

پاسخ "س" شرحی بود در رابطه با تعبیر "دوست" از واژه "مولا" در کلام غدیری رسول الله (ص).

واکنش بعدی با من بود که حالا چه استنادی هست بر این و مگر می شود در بدایت امر آیه ابلاغ نازل گردد و لازم باشد همه حضور یابند و خطبه ای غرا ایراد گردد و پیامبر سزاوارتر از مردم بر خودشان را سوال کند و بعد بگوید "مولا"،حال آنکه مقصود "دوست" باشد؟!!!

"س" فقط گفت: "من در این خصوص تحقیق و مطالعه ای نداشته ام!"

چه گریز از پاسخ هوشمندانه ای!

"ز" سوالی پرسید: "عمر که خلیفه شماست،..."

"س" میان کلامش پرید که: "حضرت عمر"!!!

چشمان گرد شده سه دیگرمان بر روی "س" و البته خودمان خشکید!

واعجبا!!!

سخن از غصب ناحق خلافت علی (ع) است به سرکردگی همین عمر،آن وقت "حضرت" را پیشوند نامش بکنیم که چه بشود؟!

شیعه در مملکت شیعی،"حضرت" گفتن تو را که احترام می کند،کافی نیست؟!

این چه انتظار بیجایی است دیگر؟!

"ز" اندکی مکث کرد و با لبخندی تصنعی بر لب و لحنی که اکراه –و البته اجبار- آشکارا از آن پیدا بود،گفت: "آقای عمر..." و ادامه سوالش را پرسید.

البته که هیچ کدام از ما 4 نفر قصد جدل نداشتیم.

اما "س" حرفی زد که –حتی از این بیشتر- تا عمق جگرمان را سوزانید!

"من شنیده ام اویی که عمر به صورتش سیلی زده،فاطمه نامی بوده که نه دختر پیامبر،بل خواهر شخص خودش بوده است!!!"

همه خون بدنم از خشم به چهره دوید!

از دفاعم در برابر این توجیه سخیف همین قدر یادم هست که "فرض آنچه می گویی حقیقت باشد!چه لزومی داشته که سیلی عمر بر گونه خواهرش ثبت تاریخ گردد،آن هم به اسم ناموس خدا (س)؟!مگر شیعه عقده مظلوم نمایی بزرگانش را دارد؟! "

هر چه نگاه در زوایای حافظه می گردانم،خاطرم یاری نمی کند دقیقاً چه شد که "س" سریعاً سر و ته بحث را هم آورد و ترک اتاق گفت!!!

تمامت هستی ام به فدای مظلومیتت مادر!

کاش عمر فقط سیلی زده بود و کاش فقط یک سیلی زده بود تا این مصادره به مطلوب تاریخ تا این حد به دلم چنگ نمی انداخت!

مرا این سوال نپرسیده سخت می آزارد:

"چگونه است که عمر بر گونه خواهرش سیلی می نشاند و نه صورت –که سرتاسر بدن تو- دفتر مصیبتی می شود نیلی رنگ؟!!!"

یک نفر کلام پدرت را هذیان می نامد،

یک نفر خلافت همسرت را به ناحق غصب می کند،

یک نفر چهارچوب حریم خانه ات را به آتش می سوزاند،

یک نفر چنان لگدی به در می زند که فریاد تو از میان در و دیوار به آسمان بلند می شود،

یک نفر غنچه نشکفته ات را پرپر می کند،

یک نفر ریسمان در گردن خورشید ولایت می افکند،

یک نفر به زبان تازیانه تو را چنان از دفاع بازمی دارد که از حال می روی،

یک نفر بر استشهاد بازگرداندن فدک –میراث محمدی تو- آب دهان می اندازد و گره غصب را کورتر می کند.

یک نفر...

و این یک نفر اگر عمر نیست،کیست پس؟!

اما مادر...

ما را بس که شوق شهادت مردانمان،انتقام سیلی تو بوده است!


پ.ن1: بازنویسی این خاطره تلخ دقیقاً 5 ربیع الاول 1433 انجام شد،تنها چند روز پس از سقیفه!همان روزها که حال مادر اصلا خوب نبود!نوشتم به یاد همان سیلی،برای روزهایی چنین که ثلث دوم کافور بهشتی به کار مادرم می آید!

پ.ن2: سوم ابتدایی بودم که یک بار از معلم قرآنم پرسیدم: "حضرت فاطمه (س) را چه کسی به شهادت رسانید؟" ابتدائاً کلی تشویقم کرد بابت ایجاد این علامت سوال در ذهنم (البته هنوز هم نمی دانم چرا پرسیدن این سوال آنقدر عجیب می نمود!) و بعد پاسخم داد: "کفار"! پاسخی این گونه چرا،سوال من نیز هست!

پ.ن3: گاهی به جنون که می رسم،به روزی می اندیشم که خواهم مرد و می شمارم چند تنی را که بس اندک اند و فقدانم برایشان تلخ خواهد بود.از دیگر سو در حساب می آورم تعداد آنانی را که برایم اشک تمساح خواهند ریخت. بسیارند...خیلی بسیار!

۶۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ ارديبهشت ۹۱ ، ۱۹:۳۱
ناموس خدا


مــــــــــ ـوضـــــــ ـوعـ نقــــــــــ ـاشــــــ ـی: یــــــــ ـاســ

صفحــــــــ ـه ای سپیــــــــ ـد سپیــــــــ ـد...

از کجــــــــ ـا آغــــــــ ـاز بــــــــ ـاید کــــــــ ـرد؟

چشـــــــ ـمـ هــــــــ ـایمـ را مــــــــ ـی بندمـ

و زمـــــــــ ـزمــــــــ ـه مـــــــ ـی کنمـ :

یــــــــ ـاســ ...

یــــــــ ـاســ‌ ...

یــــــــ ـاســ‌ ...


پشـتــــ پــــــــ ـردهـ پلــکـــ حســـــــ ـی بـــــــ ـی قـــــــــ ـراری مــــــــ ـی کند!

شــــــــ ـور استـــ طعـــــــ ـمـ اینـ قــلقــلکــــ خیــــســ ...

تــ شــ نــ هـ مــــــــــ ـی شومـ !


یــــــــ ـاد مــــــــ ـداد مشکـــــــ ـی امـ مــــــــ ـی افتمـ .

چـــــــ ـادر را بهـ قــــــــ ـامـتـــ یکـــ مــــــــ ـادر بـــــــــ ـاید کشیـــــــ ـد.

کوچـــــــ ـه ای همـ بـــــــ‌‌ـ ـاید،

تنگــــ ...

آنـ قـــــــــ ـدر کهـ یکـــ قــــــــ ـامتــــ مشکــــــــ ـی را جـــــــــ ـای بتـــــــــ ـوانــــ ـد داد!

کوچــــــــ ـه...

چـــــــــ ـادر...

خــــــــ‌ ـاکــ...

و نمـــــــ ـی دانمـ کـــــــــ ـدامـ رنگـــــ

خــــــــ ـاکـــ مـــــــــ ـی شـــــ ـود

روی اینـ سیــــــــ ـاهـــــــــ‌ ـی مطلـــقـ !


پشـتــــ پــــــــ ـردهـ پلــکـــ حســـــــ ـی بـــــــ ـی قـــــــــ ـراری مــــــــ ـی کند!

شــــــــ ـور استـــ طعـــــــ ـمـ اینـ قــلقــلکــــ خیــــســ ...

تــ شــ نــ هـ مــــــــــ ـی شومـ !


میــــــــ ـخ را نمــــــــ ـی دانمـ چـــــــــ ـه رنگــــــــ ـی بـــــــــ ـاید کشیـــــــ ـد !

یــــــــ ـادمـ هستــــ

آنـ میــــــــ ـخ تـــــــــ ـا در آنـ پهلــــــــ ـو آرامـ نگـــــــــ ـرفتــــ ،

نقشـــــــ ـی در تــــــــ ـاریــــــــ ـخ نـــــــــ ـداشتـــ !

مــــــــ ـداد قــــــــــ ـرمـــــــــ ـزمـ دارد چشمــکـــ مــــــــ ـی زند.

خـــــــــ ـون رنگــــ بــــــــ ـاید کشیــــــــ ـد،

میــــــــ ـخ را...

و پهلــــــــ ـو را...


پشـتــــ پــــــــ ـردهـ پلــکـــ حســـــــ ـی بـــــــ ـی قـــــــــ ـراری مــــــــ ـی کند!

شــــــــ ـور استـــ طعــــــــ ـمـ اینـ قــلقــلکــــ خیــــســ ...

تــ شــ نــ هـ مــــــــــ ـی شومـ !


دری چــــــــ ـوبـــــــ‌ ـی بــــــــ ـاید کشیــــــــ ـد.

مــــــــ ـداد قهــــــــ ـوه ای؟

نــــــــ ـه!

بــــــــــ ـوی دود در شــــــــ ـامــــــــ ـه هستــــــــ ـی پیچیــــــــ ـده استــــ‌ .

وای!

اینـ ســــــــ ـوختـــــــــ ـن از کجــــــــ ـاستـــ ؟

علتــــ چیســـتــــ مگــــــــ ـر؟

شــــــــ ـراره هـــــــــ ـای آتــشـ را رنگـــــ هــــــــــ ـایـــــــــ ـی دیگــــــــ ـر نشـــــــ ـانگـــــــ ـرند.

زرد و قــــــــ ـرمــــــــ‌‌ ـز و نـــــــــ ـارنجــــــــ ـی شــــــــ ـاید!


پشـتــــ پــــــــ ـردهـ پلــکـــ حســـــــ ـی بـــــــ ـی قـــــــــ ـراری مــــــــ ـی کند!

شــــــــ ـور استـــ طعـــــــ ـمـ اینـ قــلقــلکــــ خیــــســ ...

تــ شــ نــ هـ مــــــــــ ـی شومـ !


بعضـــــــ ـی چیــزهـــــــــ ـا را نمــــــــ ـی شـــــــــ ـود بهـ دل کــــــــ ـاغذ سپـــــــــ ـرد!

حـــــــــ ـرارتــــ آتــشـ ...

فــــــــــ ـریــــــــ ـاد کمـکــــ ...

درد سیلــــــــــ ـی...

تـــــــــ ـورمـ بـــــــــ ـازو...

نــــــــــ ـمـ اشـــــکــــ ...

عطــــــــ ـر یــــــــ ـاسـ ...

روی صفحــــــــــ ـه هنـــــــــ ـوز همـ جــــــــ ـای خـــــــــ ـالــــــــ ـی هستــــ .

آنچــــــــ ـه بــــــــ ـاقــــــــ ـی...

همـــــــــ ـه نیلــــــــ‌ ـی...

.

.

.

مــــــــ ـداد نیلــــــــ ـی امـ تمــــــــ ـامـ شــــــــ ـد!

بـــــــــ ـه نقــــــــ ـاشــــــــ ـی امـ نگـــــــــ ـاهـ مــــــــ ـی کنـمـ .

چـــــــــ ـه یــــــــــ ـاسـ زیبــــــــ...

چــــــــــ ـه یـــــــــ ـاسـ مظلــــــــ‌ ـومــــــــ ـی!


پشـتــــ پــــــــ ـردهـ پلــکـــ حســـــــ ـی بـــــــ ـی قـــــــــ ـراری مــــــــ ـی کند!

شــــــــ ـور استـــ طعـــــــ ـمـ اینـ قــلقــلکــــ خیــــســ ...

تــ شــ نــ هـ مــــــــــ ـی شومـ !


آبــــ ...

آبــــ ...

آبــــ ...

آبــــ نمـــــــ ـی خــــــــ ـورمـ !

کــــــــ ـه نمـــــــ ـی تــــــــ ـوانمـ !

چشــــــ ـمـ هـــــــــ ـایمـ را مــــــــ ـی گشـــــــ ـایمـ .

صفحــــــــ ـه ای سپیـــــــــ ـد سپیـــــــــ ـد...

هـــــــــ ـرگــــــــ ـز نقـــــــ ـاشـ خــــــــ ـوبـــــــــ ـی نخــــــــ ـواهمـ شـــد!


پ.ن1: دارم فکر می کنم چرا "یکی بود" ها و "یکی نبود"های ما "زیر گنبد کبود"است؟!اینکه کبود رنگ ماست، عین حقیقت است و نه حسن تعلیل!

پ.ن2: یک سال پیش...این روزها...سیمین و روزگار تلخی که بر من گذشت!حرف هایش به همان اندازه بر دلم داغ گذاشت که نفس های برخاسته از جای گرم اطرافیانم!داغی که هنوز به همان قوت باقی است...

۴۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ فروردين ۹۱ ، ۱۹:۳۱
ناموس خدا
اپیزود 1:

پیامبر در حال احتضار است.

کاغذی می طلبد تا سندی مکتوب بماند برای امت،باشد که به بیراهه نروند.

یک نفر اما قرآن را -تنها یک ثقل گیتی را- کفایت می پندارد!

درد را بر جسم مستولی می داند و سخن را هذیان!

سخن پیامبر را...

مخاطب "لو لاک ما خلقت الافلاک" را...

و من اما نمی دانم چرا نباید گفت که این یک نفر، "عمر" است!!!



اپیزود 2:

غدیر را فهم نکنم اگر،

پیکر پیامبر هنوز بر زمین است که راهی سقیفه می شوم!

و بعد از سقیفه راه ها بسیارند،اما مقصد تنها یکی بیش نیست!

بعد از سقیفه از هر سو که راه بسپارم،به کربلا می رسم!

شمشیر کین عاشورا را دسته انکار در بنی ساعده است!




اپیزود 3:

صفر دارد عزم سفر می کند.

حال مادرم این روزها خوب نیست!

مهربان پدرش،پناه بی پناهی اش رفته است!

پیام های تسلیت اما از جنس تسلا نیستند!

چیزی از جنس آتش...

چیزی از جنس تازیانه...

چیزی از جنس سیلی...

چیزی از جنس درد...

و اینها همه بیگانه اند با این عمر 18 ساله!



اپیزود 4:

صدای گام های رفتنت که در گوش جهان می پیچد،

کبوتران هم رسم جاوید پرواز را به دل آبی آسمان می سپارند.

قرار نمی یابند گویا،

این هماره سوداگران زیارت نامه عشق!

-همچنانکه من!-

و این را تو خوب می فهمی حضرت ضامن،

که این دل به هوای تو،می تپد هنوز!


پ.ن1: سال گذشته تنهایی ام را در شب های آخر صفر با حرم مطهر رضوی پر می کردم!در خلوت خود،گاه از این سو به آن سو می رفتم و گاه در کنجی آرام می گرفتم.با یگانه معبودم حرف می زدم و اشک می ریختم و فکر می کردم.حال بسیار خوشی داشت...بسیار خوش!امسال اما نمی دانم بر من چه خواهد گذشت!

پ.ن2: هرگونه نقد ذیل عنوان "وحدت" به اپیزود 1 وارد نیست!اولاً:وحدت مختصات زمانی دارد و به بعد از رحلت پیامبر ارتباط می دارد و نه هنگامه احتضار ایشان!ثانیاً:سخن پیامبری را هذیان پنداشتن که طبق نص آیه بلند نمودن صدایی فوق صوتش،موجب حبط اعمال است،در دایره کدام عقیده می گنجد؟ثالثاً:درد هم همین جاست که کسی خلیفه مسلمین می شود که حنجره پیام آور اسلام را می فشرد و دیده اش را به اشک می نشاند!رابعاً:آنان که "وحدت" را در نقد موضوعی چنین به کار می برند،یا اصلاً زیارت عاشورا نمی خوانند و یا هیچ تفکری در لعن های آن ندارند!

۴۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ بهمن ۹۰ ، ۱۴:۳۰
ناموس خدا

10 رأس آهوی وحشی / 5000 مرجان دریایی / 124000 سکه طلا / کلیه های داماد / یک دوره کتابهای دکتر شریعتی / 500000 گل ارکیده / یک خرمن پوست پیاز / صعود به 7 قله برتر جهان / شمش طلا هم وزن عروس / سکه به فاصله زمین تا ماه / 10000 لیتر بنزین / سفر به 120 کشور دنیا / 60 عدد پروانه آبی آفریقایی / دست راست و پای چپ داماد / یک کتابخانه پر از کتابهای فلسفی / سکه به ارتفاع دماوند و هیمالیا / یک کیلو بال مگس / حفظ دیوان حافظ / شترمرغ زنده / یک تن شقایق / 2000سکه + دو چشم داماد / 5 کامیون گل یاس تازه / 500000 شاخه گل رز / سکه به فاصله تهران تا لندن /قلب داماد / 10000 مورچه

خواهرم!

می خواهی نشان دهی ارجمندی و والامقام و خود را هیچ می کنی؟!

می خواهی ثابت کنی در احقاق حقوق مغصوبه ات پایمردی و پایبند و حقوق مهمتر زندگانی ات را نادیده می انگاری؟!

می خواهی محبوبت را بفهمانی که اهل نازی و حال دست نیاز به سویش می گشایی؟!

خواهرم!

نیست شود آن مهریه ای که بخواهد به بهانه ضمانت زندگی،شخصیت تو را به بها بپذیرد!

کانون محبت یک خانواده را اگر بنا بود همچو مهریه ای سنگین گرم نگاه دارد،زندگی های محق تر از زندگی تو بسیارند که در لیست انتظار باشند!

مهریه بالا اگر می توانست زن را ارزش و منزلتی بخشد،چرا مادر مهربانی ها (س) را نه؟!

و مگر بود و هست از زهرا (س) ارزشمندتر و پرمنزلت تر؟!

روزگاری کالایت می پنداشتند و پیامبر رحمة للعالمین (ص) با ارمغان اسلام این تفکر جاهلی را به زیر پا افکند و اکنون خود تو،همان اسلام ناجی ات را به پس انداخته ای و آن نگاه تجاری را بر خودت خریدار شده ای!

ستمی چنین بر خویشتن،چرا؟؟؟

کاش می دانستی زنانگی ات را و قدر وجودی ات را به ثمن بخس به حراج گذاشته ای!

به خویشتنت بازگرد.

همان خویشتنی که نگاه به آسمان دارد و پای بر زمین می فشارد.

همان خویشتنی که گستره بی کرانی از فرش تا عرش،محو ارزش های متعالی اویند.

همان خویشتنی که بوده ای و باید باشی.

زن باش!

آن گونه که زهرا (س) بود...



برادرم!

می خواهی نشان دهی مرد شده ای و مردانگی ات اینجاست؟!

می خواهی صداقتت را اثبات کنی و شرافتت را زیر پا افکنده ای؟!

می خواهی محبوبت را بفهمانی که دل داده ای و حال عقل را وانهاده ای؟!

برادرم!

مهریه "صداق" است.یادت نرود که : "وَِءاتوُا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ بِنَحلَة ... به زنان به عنوان مهریه صداقشان را بپردازید." (4 نساء)

صادق ترین دلداده و عاشق ترین پروانه هم که باشی،علی (ع) نیستی!علی (ع) که عاشق و مایل به همچو فاطمه ای (س) بود،مهریه را به حدی رضایت داد که صداقتش را نشان دهد،لیک از حد توان مالی اش فراتر نرود.

بدان پذیرش مهریه سنگین از سوی چون تویی،اندیشه هیچ زنی را به سمت صداقت بی دروغت سوق نمی دهد.

صداقتی هم نیست!

صداقتی را که نقاب نیرنگ به چهره داشته باشد،کدام فایده؟!

چشم بر حقیقت بسته ای و نمی دانی با مردانگی ات چه می کنی.

فرداروز که واقعیت زندگی بر تو رخ بنماید،از پشیمانی لب به دندان می گزی.اما مباد که آن روز عرصه را بر همسرت تنگ کنی و در حقش ستم روا داری تا مهر را بر تو ببخشد،چرا؟...که تو توان پرداخت نداری!

به خاطر داشته باش "خداوند از مردی که همسرش را می آزارد تا از مهر خود بگذرد،همان قدر خشمگین می شود که از گریه یتیم به خشم می آید." ...و این گفته رسول مهربانی ها (ص) است.

عقل را -که حجت نهان توست- آنجا که باید،به کار گیر تا نباشد فرداروز پشیمان گشتنی و عصاره تلخ حسرت نوشیدنی!

نه فقط پیش پا،که افق را ببین تا نه عقل فدای دل شود و نه دل قربانی عقل!

و این گونه ضامن خوشبختی ات،خداست...


به وعده ثریای جاه،زن را از ثرای چاه بیرون کشیدیم،طوق بندگی شیطان را بر گردنش آویختیم و دیگر بار -این بار با سر- به چاه عدمش سپاردیم!

این حکایت ماست...

پیچیده ایم زن را،آْیت جمال خلقت را،در لفافه ای از هست های نیستی!

تزریق کرده ایم این باور پوچ را در وجود او که ارزش شخصیتی اش خلاصه می شود در زرق و برق این گیتی غدار!

باری دیگر مهریه های اعجاب برانگیز ابتدای متن را از نظر بگذرانیم.

به دنبال مقصر نباشیم،و مقصرتر نیز!

آنچه ما کردیم با خود هیچ نابینا نکرد***در میان خانه گم کردیم صاحب خانه را


پ.ن1: با مکه و کربلای مهریه ای به شدت مخالفم!سفری زیارتی را که به نام مهریه (طلب است این روزها و نه مهر و صداق!) باشد،کدام درجه ای از معنویت؟!!!لیکن باید اذعان داشت این یک عقیده شخصی است!

پ.ن2: امروز،اولین روز دومین سال سومین دهه زندگی ام...

۴۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ آبان ۹۰ ، ۰۲:۳۰
ناموس خدا

برای مادرم... (3)


جبرئیل آمده بود

علی و جمله ملائک بودند

و محمد عرق وحی به پیشانی داشت

و خدا داشت ترنم می کرد

در میان سخنانش غزلی نغز سرود

نام آن شعر نکو زهرا بود



روز مادر است و من 18 روز است که لبخند مهربان مادرم را ندیده ام!

این روزها که بسیار بیشتر از همیشه به آغوش پرمهرش نیازمندم،دلم بسیار تنگ اوست...

خودش...

نوازشش...

بوسه اش...

نگاهش...

بودنش...

کاش این چند روز باقی مانده تا دیدارش،زود سپری شود!تحمل این هجر تا زمان وصل بسیار دشوار گشته است!



کوتاه نوشته های دلم (۱)

این قسمت از پست،کوتاه نوشته های دل من است در روزهای بی قراری ام...

تا چه قبول افتد و چه در نظر آید...


اشک هایم اسیر چشمانم...

باران نمی بارد!

دعای باران باید.

امروز فهمیدم گربه سیاهم!!!

**********************************

به غیر او که تکیه کردم،

محبوبم با دلم قهر کرد!

دانستم "حسبی الله" را از خاطر برده ام!

نازش عجیب خریدار دارد...

**********************************

من شکستم و تو پیوند زدی،

من عهد...

تو درد...

بیا عوض شویم!

من و تو...

بیا عوض کنیم!

عهد و درد...

**********************************

دنیا می گفت او هست.

من می گفتم نیست.

روزها گذشت...

دنیا بایست!

حق با تو بود...

او هست بود و مرا نیست کرد!

***********************************

برای او از غیر گفتم،

بی خود شدم و بی او!

برای غیر از او گفتم،

بی خود شدم و با او!

او هست و غیر نیست.

من هنوز بی خودم!


این پست تنها یک پ.ن دارد!

پ.ن: این روزها عجیب دلم به حال خویشتنم می سوزد...



خاطره دیروز در آیینه فردا (4) را در ادامه مطلب ملاحظه بفرمایید.

۱۰۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ خرداد ۹۰ ، ۱۹:۳۱
ناموس خدا
اپیزود اول: برای مادرم ... (۲)

مادر...

باور کنم داری می روی؟!

باور کنم پس از این دنیایی من تو را کم دارد؟!

نه!

باور کنم پس از این دنیای من تو را ندارد؟!

باور کنم دیگر نیستی؟!

باور کنم دیگر نمی بینمت؟!

باور کنم پس از این قبر بی نشانت می شود تنها یادگاری تو؟!

مادر...

می شود خودت از خدا بخواهی که بمانی؟!

نزد ما...

برای ما...

اینجا خوب نیست،می دانم!

مردمان هم اینجا خوب نیستند،می دانم!

با تو،قرة عین الرسول،بد کردند.

آنچه نباید،

و نشاید!

این را هم می دانم!

اما این بار تو بگو!

می دانی اگر بروی،من می افتم؟!

تو از دست...

من از پا...

این را می پسندی بر من مادر؟

روا مدار این بی تابی و حزن مدام را بر دلم!

تنگ کوچک دل مرا با نهنگ حادثه ای چنین چه کار؟!

بمان مادر!

بمان!

بمان بخاطر من...

بمان برای من...

فاطمه...


اپیزود دوم : ما را چه به بحرین؟!!!

فاطمیه که تمام شود آقا،

ما همین لباس های مشکی را هم از تن درمی آوریم.

بماند که بعضی هامان بین دو فاطمیه هم مشکی پوش مادرت نیستیم!

فاطمیه که تمام شود آقا،

ما بحرین را هم از یاد می بریم.

که دیگر فاطمیه ای نیست تا بخاطر شباهتش با آن،بدانیم بحرین چگونه روزگار می گذراند!

بدانیم حتی بحرین کجاست!

فاطمیه که تمام شود آقا،

بحرین از خون پاک شده باشد یا نه،

ما دیگر عزادار نخواهیم ماند!

عزای غربت و مظلومیت مادرت نیز برایمان شده است عادت!

عزای فرزندان مادرت هنوز تازه است!

بگذار آنها هم بفهمند انقلاب یعنی چه!

مگر ما خودمان انقلاب نکردیم؟!

مگر ما خون ندادیم؟!

ما تنها بودیم و توانستیم.

بگذار آنها هم تنها باشند تا بفهمند!

آنها خودشان بهتر می دانند با کشورشان چه کنند!

شعور نقشه جغرافیایی همین است دیگر!

وقتی می گوید کشور من،کشور تو،کشور او،

یعنی روزگار او در کشورش هرگونه می گذرد،به من و تو ارتباطی نمی دارد.

تو که این چیزها را باید خوب بدانی!

ما را چه می شود که آنجا قرآن می سوزانند؟!

قرآن ما که هنوز سر طاقچه است.

خاک رویش را هم تازه گرفته ام!

ما را چه می شود که آنجا مسجد خراب می کنند؟!

چراغ مسجد ما که روشن است.

خودم دیدم خادمش دیروز لامپ سوخته اش را عوض می کرد!

ما را چه می شود که آنجا دختر جوانی را به جرم شعرخوانی در میدان شهر،به ابدیت می فرستند؟!

شب شعرهای ما اینجا مرتب برگزار می شود.

ما را چه می شود که آنجا خون شیعیان مکیده زالوصفتان می شود،تنها به جرم دوستی با علی؟!

در مملکت شیعی ما که حتی دشمنی با علی هم آب را از آب تکان نمی دهد!

ما را چه می شود که آنجا جنگ است؟!

ما که اینجا روزگارمان به صلح می گذرد!

بگذار زندگی مان را بکنیم.

ما خودمان در تحریمیم.

یارانه ها هدفمند شده اند!

قسط هامان عقب افتاده است.

تورم و گرانی را نمی بینی؟!

ما واقعا در مضیقه ایم آقا.

توقع کمک از ما چه داری؟!

ما را چه به بحرین؟!

این سیاست ماست.

تو می خواهی دیانت باشی یا نه،

ما تغییرش نمی دهیم تا با تو عجین گردد!

ما همینیم که هستیم!

****************************

مباد که اینها حرف های ما منتظِران باشد به منتظَرمان!

مباد که اسلاممان را سوای اسلام بحرین بدانیم.

مباد که سینه مان سپر تیر حرمله های روزگار نباشد.

مباد که دم جنبان فرامین شیطان باشیم که شیطان این روزها قالب آل سعود وآل خلیفه دارد،آن گرگ زادگان آل یهود!

مباد که عیار شرف و غیرتمان به دست بی رحم فنا سپرده شود.

مباد که ندای "هَل مَن ناصِرٍ یَنصُرُنی" امام زمانمان در نینوای امتحان روزگار بی لبیک بماند.

مباد که ...

اگر این گونه باشد،بدانیم قیامتی هست که "قُضِیَ الأمر" و آن هنگام "یَومُ الحَسرَة" برایمان مصداق می پذیرد.از خاطر نبریم "کُلُّ یَومٍ عاشوُرا وَ کُلُّ أرضٍ کَربَلا"


پ.ن1: آیات القرمزی را اکنون که نام شهید بر خود گرفته است،همه می شناسند.شاعر 20 ساله بحرینی که در پی قرائت سروده اش در میدان اللؤلؤ،توسط مأموران حکومتی دستگیر شده و به مکان نامعلومی منتقل می شود.پس از چند روز در حالی یافت می گردد که به علت تجاوز جنسی 6 تن از نیروهای امنیتی آل خلیفه به وی،در کما به سر می برد و پس از آن هم پرواز کرد.دوستی می گفت: "فقط یک زن می تواند بفهمد این یعنی چه!"من می گویم آنها که "می خواهند زن باشند"نیز!تنها با ذره ای اندیشه درباره آنچه بر آیات گذشته است،زنان اگر در هم نشکنند و مردان اگر رگ غیرتشان به خروش نیاید،به مسلمانی خود شک کنیم!

پ.ن۲: زمان اگر بازگشتی به گذشته می داشت،آرزوی من این روزها عقب گردی بود به 23 آذر ماه 1388 که پیش از نخستین مرتبه گام نهادن به دفتر مرکزی جاد،قلم می شد پاهایم! "جاد" اگر نمی بود،من هیچ گاه همچون "این"ی نمی شدم که اکنون هستم!

پ.ن۳: در چند هفته اخیر همزمان با دشواری های زندگی ام،فاصله بسیار میان حرف تا عمل را در وجود بسیاری از آشنایانم حس کردم که کمترین حاصلش برایم بیش از پیش متنفر شدن از شعار بود.از دیگر سو دیدم آنانی را که در ظاهر غریبه می نمودند اما بی مزد و منت و صرفاً از روی حس کمک به هم نوع، خواهری و برادری را در حقم تمام کرده و مرا به شدت شرمنده خویش ساختند. خداوند خیرشان دهاد.

پ.ن۴: مدت هاست که "این وبلاگ کهف دلتنگی های من است" ظاهراً تنها نوشته ای است در توضیحات کناره وبم!گویا بسیارند آنانی که حس قیم مآبانه شدیدی نسبت به وب "شخصی" بنده دارند، لذا تصمیم بر آن شد تا از دوستان خواستار باشم هر کدام چنین حسی را در وجود خویش می یابند، اعلام دارند تا بنده رمز عبور وبم را در اختیارشان قرار دهم!!!باشد که آنان خشنود باشند و من نیز آسوده!

پ.ن۵: حس تلخ و وهن انگیزی دارند سلام هایی که از سوی (نا)دوستان پاسخ نمی یابند و پیش آمدن هایی که پس زده می شوند!عجیب حس تنفر از خویشتن را در وجودم برمی انگیزند!

اپیزود سوم در ادامه مطلب...

۳۹ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ ارديبهشت ۹۰ ، ۱۹:۳۱
ناموس خدا
ای کـاش عمر به بـرگ تاریخ نبـود

ای کـاش ابـوبـکـر هـم از بـیـخ نـبـود

آنروز که پشت درب زهرا می رفت

ای کاش به درب خانـه اش میـخ نبود

یا فاطمه...

مادر...

اکنون که ملائک بال در بال،مفارقت روح را از جسم کبودت منتظرند،

این علی است که آلام محض،عمود استوار حیاتش را به لرزه افکنده است.

این علی است که به هنگام تغسیل،تورم بازوی تو را لمس خواهد کرد.

نشان تازیانه نامردان،هنگام که ریسمان در گردن مرد تو بود.

چه سود که وصیت تو،تغسیل از روی لباس باشد؟!

چه سود که وصیت تو،رعایت دل علی باشد؟!

از فرقتی که با رفتنت میان تو و علی ایجاد خواهد شد،

دل علی،دل نمی ماند!

این زخم زمانه است که بی تو بهبود نمی پذیرد.

امروز،روز وصال توست با محبوب

اما...

در سوگ تو،کس را صبر و تسلایی نیست!

فراق چون تو مهربانی را چگونه تحمل باید؟!

تو امانت خدا بودی مادر...

چه کردند زمینیان با تو؟!

آنچه بر تو -زهرای مهربانی- گذشت،

نه قابل گفت است و نه درخور نهفت!

بعد از رفتنت

گمانم عرش خدا فروریخت!

و خاموشی و تنهایی بر زمین هجوم آورد،

تا آنجا که توانت اذن می داد،

پای اسلام محمد (ص) ایستادی.

علی که مأمور به سکوت بود!

و تو،یک زن -مردتر از هر مردی- شایسته دفاع از حریم و حرم پیامبر!

اما مادر...

اکنون چرا سکوتی چنین در پی فریادی چنان؟!

اکنون چرا صدای تو،تنها آوای ریزش اشک است؟!

اشک غم بر تنهایی ما

اشک شوق بر وصل با محبوب و رسول روشنایی ها

ما سزاوار اشکیم مادر

که بعد از تو،این دنیا،دنیای ماندن نیست!

اما...

تو اشک هایت را از گونه بستر!

اشک سزاوار ما،

که بی تو می مانیم!

اشک سزاوار ما،

که تاوان قدر ندانستنت،

قبر بی نشان توست...


تا مادر حرم ندارد،تا بقیع غریب است،شرم کنیم برای خودمان سنگ قبری بسازیم که از خاطر نرویم...

اینجا بقیع،قبر مادرم کجاست؟!




چند ماه پیش در یکی از وبلاگ ها به پستی در رابطه با "چادر" برخوردم که بسیار به دل نشست. خالی از لطف ندیدم در ایام شهادت بانوی عالم امکان،از میراثش سخن برانم.

وبلاگ "زیر یک سقف" - پست "من چادری ام"

گریه برای چادر خاکی مادرم...



پ.ن1: کتاب های "سید مهدی شجاعی" و مخصوصاْ "کشتی پهلو گرفته" را بارها و بارها خوانده ام و این روزها که به سوگ مادر نشسته ام،بیشتر!

پ.ن2: چهارمین و آخرین قسمت سفرنامه راهیان نور،به احترام ایام شهادت ناموس مطلق خدا (س) تا مدتی رونمایی نخواهد گشت،هرچند به گمانم بسیاری خشنود خواهند شد!

پ.ن3: چند روزی است که دشمنی دیگر بنای عداوت خویش را برایم بنیان نهاده است!نمی دانم چرا جدیداً تعداد این بدخواهان از حوصله عدد خارج شده اند و مدت زمان درگیری با آنها به هم پیوند خورده است!!!

پ.ن4: روزهاست که این دو کلام از محبوبم،زمزمه دمادم زندگی ام شده اند: "هذا مِن فَضلِ رَبّی لِیَبلُوَنی أم أشکُرُ أم أکفُر" و "مَن یَتَوَکَّل عَلَی الله فَهُوَ حَسبَه"!این دو زمزمه دلنشین را اشک هایم همراهی می نمایند!

پ.ن5: بسیار می پسندم که کامنت های وبم تأیید نداشته باشند،لیک از آنجا که جنس دشمنی نادوستان عموما کامنت گونه است،ناگزیر به تحملم.ظاهراً نه به من و نه به وبم،نظر خواهی فعال نمی آید!بماند که ریسک نیز جایز نیست!!!

۹۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ فروردين ۹۰ ، ۱۹:۳۱
ناموس خدا