می‌خواهمـ زن باشمـ

شیعه‌نامی هستمـ ، میراثــــــِ زهرا، که زن استــــــ و ناموسِ خدا

می‌خواهمـ زن باشمـ

شیعه‌نامی هستمـ ، میراثــــــِ زهرا، که زن استــــــ و ناموسِ خدا

می‌خواهمـ زن باشمـ

دنیــاى فاسـدِ غـــرب خـواســت بـروزِ زن را، شخصیتِ زن را در روش‌هاى غلط و انحرافى که همراه با تحقیرِ جنسِ زن است، به زور به ذهنِ دنیا فرو کند. زن براى این‌که شخصیتِ خودش را نشان بدهد، بایستى براى مردان چشم‏‌نواز باشد. این شد شخصیت براى یک زن؟! بایستى حجاب و عفاف را کنار بگذارد، جلوه‏ گرى کند تا مردها خوششان بیاید. این تعظیمِ زن است یا تحقیرِ زن؟ این غربِ مستِ دیوانه‌ی‏ از همه جا بی‌خبر، تحتِ تأثیر دست‌هاى صهیونیستى، این را به عنوان تجلیل از زن علم کرد؛ یک عده هم باور کردند. عظمتِ زن به این نیست که بتواند چشمِ مردها را، هوسِ هوسرانان را به خودش جلب کند؛ این افتخارى براى یک زن نیست؛ این تجلیلِ زن نیست؛ این تحقیرِ زن است. عظمتِ زن آن است که بتواند حجب و حیا و عفافِ زنانه را که خدا در جبلّت زن ودیعه نهاده‌است، حفظ کند؛ این را بیامیزد با عزتِ مؤمنانه؛ این را بیامیزد با احساسِ تکلیف و وظیفه؛ آن لطافت را در جاى خود به کار ببرد، آن تیزى و برندگى ایمان را هم در جاى خود به‌کارببرد. این ترکیبِ ظریف فقط مال زن‌هاست؛ این آمیزه‌ی‏ ظریفِ لطافت و برندگى، مخصوص زن‌هاست؛ این امتیازى است که خداى متعال به زن داده‌است.

ولی امرم،امام خامنه‌ای (حفظه الله)
-----------------------------------------------
این وبلاگ کهفِ دلتنگی های من است.
این‌جا حرف‌هایی را می‌نگارم که مرا به تعالی برساند و امید که سایرین را نیز! هرمِ این نگاره‌ها شاید قندیل‌های جهل و غفلت را ذوب بتواندکرد...
"می‌خواهم زن باشم"
آن‌گونه که "زهرا" بود...
و این آرمانِ من است!

آن‌چه گذشتــــــــ
لطفـــــ دارد خواندنشان

۳ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «تشیع» ثبت شده است

به هستی که دیده گشودم،

تکرار دوگانه عبارتی در اذان گوش راست و نیز در اقامه گوش چپم،فهمانیدم که شیعه ام!

"اَشْهَدُ اَنَّ عَلیّاً وَلیُّ الله"

بعدها اما...

آموختم در سالروز رحلت پیامبر،اندیشه چرایی سقیفه راه ندارد!

آموختم پیگیر نباشم فرجام این انکار،چرا به کربلا می رسد!

آموختم شعف روز پدر در 13 رجب،افزون تر است از اعجاب شکاف هر ساله کعبه!

آموختم نیندیشم چرا ایام البیض دقیقاً از روز ولادت مولودی آغاز می گردد که علی است!

آموختم "کدام امام؟کدام شمشیر؟کدام فرق؟کدام محراب؟"سوالات هماره بی پاسخ شب قدرند!

آموختم شب قدر تنها باید برای مامضی استغفار کرد و البته هیچ نیندیشید!

آموختم غدیر که از راه می رسد،تنها باید از سادات عیدی گرفت و این عیدی می شود برکت دیگر اسکناس های کیف پول!

آموختم در غدیر باید به دیدار سادات رفت و فقط تا هفت را شمرد!

.

.

.

حالا که بزرگتر شده ام،می بینم...

من هنوز در سقیفه ام...هنوز!


یقیناً مصداق جاری واگویه های فوق تنها من نیستم!

من شیعه نام که تشیع را از شناسنامه ام گرفته ام،غدیر را قدر مسلم می دانم و تعبیر "دوست" را از واژه "مولا" پنداری مضحک شاید!اما چندی است سوالاتی از درون مرا می خلد که:

1.اگر اهل تسنن می بودم و در خانواده و محیطی با این عقیده می زیستم،آن قدر شرف داشتم که در این رابطه که اساساً غدیر چه بود و در سقیفه چه گذشت،کاوشی در عقل و نقل داشته باشم؟!

2.وقتی می دیدم شیعه مسلکان عقیده دینی مرا از پایه غلط انگاشته و خویش را حق مسلم می دانند،به دنبال پاسخی برای این چرا می رفتم تا نتیجه واحدی را عاید ذهنم کنم؟!

3.اگر به این نتیجه می رسیدم که تشیع،تفکر اصیل اسلام راستین است،تغییر مذهب می دادم؟!جرأت آن را می داشتم که حتی تحت فشار خانواده و محیط،حق را واننهم؟!


آنچه موجب گردید این موضوع را اینجا مطرح نمایم،تقاضایی است از همه بزرگواران تا اندیشه هایشان را به اشتراک بگذارند.

دوستان عنایت داشته باشند که...

هدف اثبات تشیع و نفی تسنن نیست،که وحدت مقدم است و واجب!

هدف شرح ماوقع غدیر و سقیفه نیست که چرایی این وقایع هم نیست!

هدف تذکاری است بر این مهم که سلوک حقیقی تشیع را اشاعه گر باید بود.

هدف تنها اهل تسنن پنداشتن خویش است و پاسخ به سوالات مطروحه.


پ.ن1: در شهری با جمعیت غالب شیعه زندگی می کنم اما به دلیل نزدیکی منزل به مسجد اهل سنت،5 مرتبه در روز صدای اذانی را می شنوم که شهادت به ولایت حضرت پدر (ع) آذینش نمی بخشد!
پ.ن2: یک سال و چند روزی از کوچ مظلومانه ی افسانه و محمدامین عزیز ما گذشت. جدا از گرامی داشت یادشان این را می خواهم بگویم که افسانه از یک خانواده ی سنی بود، اما شیعه شد! لیک به خاطر احترام به پدر در حضور ایشان با مهر نماز نمی خواند!
پ.ن3: عکس ماشین تصادفی: اینجا و اینجا
پ.ن4: محمدامین دقیقاْ یک سال و ده ماهه بود که شیرین زبانی هایش را به خاک گور سپرد!


۵۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ بهمن ۹۱ ، ۰۶:۳۰
ناموس خدا

پاییز 1387،خوابگاه...

من بودم و "ز" و "ا" و"س" و از میان ما تنها "س" اهل تسنن بود.

گعده دوستانه ای داشتیم و از هر دری سخن می راندیم،تا اینکه "ز" با پرسشی در خصوص چرایی عدم پذیرش وصایت علی (ع) بعد از غدیر،"س" را مخاطب قرار داد.

پاسخ "س" شرحی بود در رابطه با تعبیر "دوست" از واژه "مولا" در کلام غدیری رسول الله (ص).

واکنش بعدی با من بود که حالا چه استنادی هست بر این و مگر می شود در بدایت امر آیه ابلاغ نازل گردد و لازم باشد همه حضور یابند و خطبه ای غرا ایراد گردد و پیامبر سزاوارتر از مردم بر خودشان را سوال کند و بعد بگوید "مولا"،حال آنکه مقصود "دوست" باشد؟!!!

"س" فقط گفت: "من در این خصوص تحقیق و مطالعه ای نداشته ام!"

چه گریز از پاسخ هوشمندانه ای!

"ز" سوالی پرسید: "عمر که خلیفه شماست،..."

"س" میان کلامش پرید که: "حضرت عمر"!!!

چشمان گرد شده سه دیگرمان بر روی "س" و البته خودمان خشکید!

واعجبا!!!

سخن از غصب ناحق خلافت علی (ع) است به سرکردگی همین عمر،آن وقت "حضرت" را پیشوند نامش بکنیم که چه بشود؟!

شیعه در مملکت شیعی،"حضرت" گفتن تو را که احترام می کند،کافی نیست؟!

این چه انتظار بیجایی است دیگر؟!

"ز" اندکی مکث کرد و با لبخندی تصنعی بر لب و لحنی که اکراه –و البته اجبار- آشکارا از آن پیدا بود،گفت: "آقای عمر..." و ادامه سوالش را پرسید.

البته که هیچ کدام از ما 4 نفر قصد جدل نداشتیم.

اما "س" حرفی زد که –حتی از این بیشتر- تا عمق جگرمان را سوزانید!

"من شنیده ام اویی که عمر به صورتش سیلی زده،فاطمه نامی بوده که نه دختر پیامبر،بل خواهر شخص خودش بوده است!!!"

همه خون بدنم از خشم به چهره دوید!

از دفاعم در برابر این توجیه سخیف همین قدر یادم هست که "فرض آنچه می گویی حقیقت باشد!چه لزومی داشته که سیلی عمر بر گونه خواهرش ثبت تاریخ گردد،آن هم به اسم ناموس خدا (س)؟!مگر شیعه عقده مظلوم نمایی بزرگانش را دارد؟! "

هر چه نگاه در زوایای حافظه می گردانم،خاطرم یاری نمی کند دقیقاً چه شد که "س" سریعاً سر و ته بحث را هم آورد و ترک اتاق گفت!!!

تمامت هستی ام به فدای مظلومیتت مادر!

کاش عمر فقط سیلی زده بود و کاش فقط یک سیلی زده بود تا این مصادره به مطلوب تاریخ تا این حد به دلم چنگ نمی انداخت!

مرا این سوال نپرسیده سخت می آزارد:

"چگونه است که عمر بر گونه خواهرش سیلی می نشاند و نه صورت –که سرتاسر بدن تو- دفتر مصیبتی می شود نیلی رنگ؟!!!"

یک نفر کلام پدرت را هذیان می نامد،

یک نفر خلافت همسرت را به ناحق غصب می کند،

یک نفر چهارچوب حریم خانه ات را به آتش می سوزاند،

یک نفر چنان لگدی به در می زند که فریاد تو از میان در و دیوار به آسمان بلند می شود،

یک نفر غنچه نشکفته ات را پرپر می کند،

یک نفر ریسمان در گردن خورشید ولایت می افکند،

یک نفر به زبان تازیانه تو را چنان از دفاع بازمی دارد که از حال می روی،

یک نفر بر استشهاد بازگرداندن فدک –میراث محمدی تو- آب دهان می اندازد و گره غصب را کورتر می کند.

یک نفر...

و این یک نفر اگر عمر نیست،کیست پس؟!

اما مادر...

ما را بس که شوق شهادت مردانمان،انتقام سیلی تو بوده است!


پ.ن1: بازنویسی این خاطره تلخ دقیقاً 5 ربیع الاول 1433 انجام شد،تنها چند روز پس از سقیفه!همان روزها که حال مادر اصلا خوب نبود!نوشتم به یاد همان سیلی،برای روزهایی چنین که ثلث دوم کافور بهشتی به کار مادرم می آید!

پ.ن2: سوم ابتدایی بودم که یک بار از معلم قرآنم پرسیدم: "حضرت فاطمه (س) را چه کسی به شهادت رسانید؟" ابتدائاً کلی تشویقم کرد بابت ایجاد این علامت سوال در ذهنم (البته هنوز هم نمی دانم چرا پرسیدن این سوال آنقدر عجیب می نمود!) و بعد پاسخم داد: "کفار"! پاسخی این گونه چرا،سوال من نیز هست!

پ.ن3: گاهی به جنون که می رسم،به روزی می اندیشم که خواهم مرد و می شمارم چند تنی را که بس اندک اند و فقدانم برایشان تلخ خواهد بود.از دیگر سو در حساب می آورم تعداد آنانی را که برایم اشک تمساح خواهند ریخت. بسیارند...خیلی بسیار!

۶۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ ارديبهشت ۹۱ ، ۱۹:۳۱
ناموس خدا
سلام.

امروز روز شهادت یه امام بزرگواره و قلب نازنین حضرت ولی عصر (ع) عزاداره اما چند نفر از ماها این روز رو به محضر مبارکشون تسلیت گفتیم؟؟؟

ما واقعا شیعه نامیم یا شیعه؟!با این اسلام شناسنامه ای به کجا چنین شتابان؟؟؟

برم یه ذره گریه کنم!

خداجونم کمکمون کن

خدا نگهدار همه تون

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ مهر ۸۹ ، ۱۳:۲۲
ناموس خدا